در مراحلی از قیامت بهشتیان با اهل جهنم گفتگوهایی دارند که در قرآن و روایات بیان شده است. در سوره مبارکه مدثر آمده است که اصحاب یمین از اهل جهنم می پرسند: ما سَلَكَكُمْ في‏ سَقَرَ»؛ چه عاملى شما را به دوزخ كشاند؟ و آنان در جواب می گویند: قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكينَ . وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضينَ. وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ. حَتَّى أَتانَا الْيَقينُ»؛ پاسخ مى ‏دهند: نمازگزار نبوديم، و بينوا را اطعام نمى‏ كرديم، و با ياوه گويان هم آواز بوديم، و روز جزا را انكار مى ‏كرديم، تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد.

در جایگاهی دیگر آنان را ندا داده و می پرسند: نادى‏ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمينَ»

جنات عدن، به بالاترین درجه بهشت، بهشت اختصاصی مقربان، جایگاه پیامبران و امامان، شهدا و پاداش صالحان و صدیقین گفته می‌شود که چنان متعالی است که نه چشمی آن را دیده و نه به قلب کسی خطور کرده. با این حال، برخی دیگر با استناد به کاربرد این کلمه در قالب جمع، گفته‌اند که عَدْن به معنای اقامتگاه، و وصف عمومی جنّت است.

دار السلام‌، یکی از تعبیرات ناظر به بهشت، و یکی از اوصاف آن خوانده شده است؛ به باور برخی مفسران، از آنجا که سلام از نام‌های خداست، پس دارالسّلام یعنی خانه خدا و این، تعبیری است برای بیان شرافت و ارجمندی بهشت.

ازنهر های بهشت می شود به نهر فرات(اب)،نیل(عسل)سیحان (شراب)جیحان(شیر)اشارت کرداز نعمتهای بهشت چشمه هایی جوشان و جاری است[۲۲] است. برخی از این چشمه داری نامهای خاص و مخصوص گروهی از اهل بهشت هستند. مانند چشمه تسنیم،چشمه کافور و چشمه سلسبیل